Πραγματοποιήθηκε η συνάντηση Μαΐου του Λογοτεχνικού Κύκλου Βιβλιόφιλων Γενεύης, όπου τα μέλη, κ.κ., Σοφία Ματθοπούλου και Δήμητρα Μυλωνά έκαναν μια εξαιρετική δραματοποιημένη παρουσίαση του βιβλίου της Ξένιας Καλογεροπούλου, «Γράμμα στο Κωστή», στην κατοικία της Λίας Steiner.

«Η Ξένια και ο Κωστής έζησαν μαζί 37 χρόνια. Τους χώρισε ο θάνατος το 2013. Από τότε και για ένα χρόνο του έγραφε ένα γράμμα. Έγινε βιβλίο: ‘Ένα γράμμα στον Κωστή».»

«Όταν πεθαίνει κάποιος, σκέφτεσαι «αχ, ήθελα να του είχα πει αυτό». Με τον Κωστή αυτό δεν το έχω. Νομίζω, τα καλύψαμε όλα. Αυτό που μου λείπει είναι ότι δεν μπορώ να του κάνω ένα τηλεφώνημα. Ό,τι κάνω έχει σχέση με αυτόν. Πάω και παρκάρω το αυτοκίνητο το βράδυ και λέω «δεν θα του άρεσε έτσι όπως το έχω παρκάρει, δεν είμαι ευγενική, θα έπρεπε να έχω αφήσει περισσότερο χώρο στους άλλους». Ξαναμπαίνω στο αυτοκίνητο και παρκάρω όπως θα ήθελε εκείνος», είπε η κα Καλογεροπούλου σε συνέντευξή της για το βιβλίο, δήλωση που δείχνει το βαθύ δέσιμο των συντρόφων και το αίσθημα της έντονης απουσίας που νιώθει μετά το θάνατο του συζύγου της, μετά από 37 χρόνια συμβίωσης.

Αυτά που ήθελε να του πει, και ίσως απλώς δεν πρόλαβε, γράφει η συγγραφέας στο βιβλίο της, για τον άνθρωπο που την επηρέασε περισσότερο «περισσότερο απ’ ότι τον επηρέασε εκείνη», όπως είπε, κάτι για το οποίο εκτιμά ότι ο ίδιος θα διαφωνούσε. Αυτό το «μαρτύριο» του αποχωρισμού το μετέτρεψε σε ένα σύνδεσμο με το σύντροφό της.

Καθόμασταν με το Θωμά (Μοσχόπουλο) και φτιάχναμε κάτι τραγουδάκια για μια παιδική παράσταση. Ξαφνικά ήρθες εσύ και μας είπες: «έχω καρκίνο». Και μετά από λίγο πρόσθεσες: «Κοίτα σύμπτωση. Στο αυτοκίνητο άκουγα ένα τραγούδι που έλεγε: «ένα ποτήρι θάνατο θα πιω».
(απόσπασμα από το βιβλίο)

Η συγγραφέας και ηθοποιός, μετά από μία εντυπωσιακή καριέρα στο θέατρο, παραχώρησε τη σκηνή του Θεάτρου Πόρτα κρατώντας μόνον ένα μικρό μέρος της παιδικής σκηνής, μία κίνηση που αποκαλύπτει την ευαισθησία και γενναιοδωρία της.

Το Σάββατο στις 5 Οκτωβρίου 2013, είχα περάσει το πρωινό μαζί σου. Καθόμουν δίπλα σου και σε κοίταζα. Ξαφνικά, δεν ξέρω κι εγώ πως, κατάλαβα πως δεν ήσουν πια εκεί. Φώναξα μια νοσοκόμα. Σε κοίταξε για μια στιγμή, κι ύστερα έπιασε το χέρι μου και το ακούμπησε στο στήθος σου. Ίσα – ίσα για να νιώσω την τελευταία σου ανάσα. Κι ύστερα έπιασα να σου γράφω.
(απόσπασμα από το βιβλίο)

Τα Μέλη του Κύκλου ενθουσιάστηκαν με την παρουσίαση και συνεχίστηκε συζήτηση και ανάλυση του βιβλίου ενώ στο τέλος κατατέθηκαν προτάσεις και έγινε ψηφοφορία για τα βιβλία της επόμενης χρονιάς. Τα βιβλία που ψηφίστηκαν ώστε να παρουσιαστούν και να συζητηθούν, είναι:

1. «Γκιακ», Δημοσθένης Παπαμάρκος, εκδ. Αντίποδες
2. «Όπως ήθελα να ζήσω», Ελένη Πριοβόλου, εκδ. Καστανιώτη
3. «Πεζός λόγος», Άγγελος Σικελιανός, εκδ. Ίκαρος
4. «Η τιμή και το χρήμα», Κωσταντίνος Θεοτόκης, εκδ. Νεφέλη
5. «Ουρανόεσσα», Κώστας Κρομμύδας, εκδ. Διόπτρα
6. «Πρωινή Γαλήνη», Ηλίας Μαγκλίνης, εκδ. Μεταίχμιο
7. «Η Καγκελόπορτα», Αντρέας Φραγκιάς, εκδ. Κέδρος
8. «Λίγες και μία νύχτες» Ισίδωρος Ζουργός, εκδ. Πατάκη
9. «Θάνατος με χείλη κόκκινα», Αγγελική Νικολούλη, εκδ. Καστανιώτη
10. «Γη του Πόντου», Δημήτρης Ψαθάς, εκδ. Μαρία Δ. Ψαθά

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Να γράφεις επί έναν χρόνο ένα γράμμα στον αγαπημένο σου που «έφυγε» σημαίνει πως παρατείνεις την ύπαρξή του δίπλα σου, πως με κάποιον τρόπο καταφέρνεις να καταργήσεις την απώλεια. Αυτό θέλησε να κάνει η Ξένια Καλογεροπούλου τον Οκτώβριο του 2013, όταν η αυλαία έπεσε για τον επί 37 χρόνια σύζυγό της και σύντροφο ψυχής, Κωστή Σκαλιόρα.

Πέτυχε όμως πολύ περισσότερα. Καθώς ανασύρει μνήμες, άλλοτε πικρές κι άλλοτε αστείες, για να τις αφηγηθεί στον Κωστή, η Ξένια Καλογεροπούλου πετυχαίνει να στήσει μπροστά μας μια Ελλάδα που πια δεν υπάρχει, αλλά που γέννησε κριτικούς σαν τον Κωστή Σκαλιόρα και ανθρώπους του θεάτρου σαν την ίδια: αστικά σαλόνια, λαϊκοί θίασοι, τα ελληνικά νησιά του ’40 και του ’50, η εμπορική κινηματογραφική παραγωγή και το μη εμπορικό θέατρο της δεκαετίας του’60, η εφταετία όπως την έζησαν, κυρίως, οι θεατράνθρωποι. Κι ύστερα, ο χρόνος κυλάει κι όλο εκείνο το παρελθόν ελίσσεται μέσα απ’ τις δεκαετίες για να συναντήσει το παρόν μας, φέρνοντας μαζί του ό,τι άντεξε στον καιρό.

Η Ξένια Καλογεροπούλου, γνωστή σε όλους μας από τον κινηματογράφο και την πολύπλευρη προσφορά της στο παιδικό θέατρο, αρχίζει να γράφει ένα «γράμμα» στον σύζυγό της Κωστή Σκαλιόρα, μεταφραστή και κριτικό θεάτρου και κινηματογράφου, την επομένη του θανάτου του. Για πάνω από έναν χρόνο απευθύνεται στον αγαπημένο της σύντροφο, καταργώντας την απουσία του και ανοίγοντας σε όλους εμάς την αυλαία μιας πιο προσωπικής, πιο άγνωστης πτυχής της ζωής της.

Με όχημα την τρυφερή γλαφυρότητα που διακρίνει τη γραφή της Ξένιας, στις σελίδες αυτού του ιδιότυπου «γράμματος» ο αναγνώστης θα κάνει ένα μεγάλο ταξίδι από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’40 ως το παρόν.