Η Βενετία Πιτσιλαδή-Σούαρτ γεννήθηκε στη Μυτιλήνη, αλλά από μικρή μεγάλωσε στην Αθήνα, όπου σπούδασε Δημοσιογραφία, Δημόσιες και Κοινωνικές Σχέσεις. Στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου σπούδασε Συμβουλευτική Ψυχολογία. Εν συνεχεία, στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης σπούδασε Ψυχολογία και Επιστήμες της Εκπαίδευσης. Παντρεύτηκε Ελβετό και απέκτησε δυο παιδιά. Ζει μόνιμα στη Γενεύη, όπου εργάστηκε ιδιωτικά κάνοντας Συμβουλευτική Ανθρωπίνων Σχέσεων. Είναι ενεργό μέλος πολλών συλλόγων φιλανθρωπικών, πολιτιστικών, κοινωνικών καθώς και λογοτεχνικών, και υπεύθυνη του ελληνικού «Λογοτεχνικού Κύκλου Βιβλιόφιλων Γενεύης» για πάνω από δεκαεπτά χρόνια. Παθιασμένη για τη ζωή και τον άνθρωπο, από μικρή γράφει ποιήματα και στίχους. Το Ολόγυμνη με ψυχικές χειροπέδες, είναι το δεύτερό της μυθιστόρημα. Έχει προηγηθεί το Η Θεατρίνα της Ζωής (εκδόσεις Σαββάλας, 2011).

Αναδημοσίευση από now24.gr

ΕΡ. Βενετία γεννήθηκες στη Μυτιλήνη, μεγάλωσες στην Αθήνα, σπούδασες στο Λονδίνο και κατοικείς μόνιμα στη Γενεύη. Πως αισθάνεσαι αυτόν το κύκλο ζωής σου;

ΑΠ. Αυτό το ταξίδι ζωής είναι γεμάτο από όμορφες εικόνες, έντονες συγκινήσεις και γοητευτικές εμπειρίες και αναμνήσεις .Είναι σαν πίνακας ζωγραφικής με φόντο τον γαλάζιο ουρανό της πατρίδα που υπερτερεί με γλυκά  χρώματα και σκιρτήματα ψυχής. Ταξιδεύω πολύ αλλά πάντα ο  σημαντικότερος προορισμός είναι στην πατρίδα, ειδικά στην Αθήνα που λατρεύω, στις ρίζες μου και στην Ελληνική νοοτροπία . Εκεί νιώθω ότι  είμαι η πραγματική Εγώ!!

ΕΡ. Έχεις σπουδάσει Ψυχολογία και Επιστήμες της Εκπαίδευσης και εργάστηκες ως Σύμβουλος Ανθρωπίνων Σχέσεων. Ποια εμπειρία αποκόμισες για τις ανθρώπινες σχέσεις;

ΑΠ. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ότι πιο δύσκολο στην κοινωνία μας, γιατί οι άνθρωποι είμαστε διαφορετικοί και ειδικά έχουμε διαφορετικά βιώματα που μας κάνουν να αντιμετωπίζουμε ο καθένας μας  με άλλο βλέμμα κάθε κατάσταση. Είναι απαραίτητες πολλές υποχωρήσεις και συμβιβασμοί ώστε να διατηρήσουμε μια ισορροπία στις  σχέσεις μας τις προσωπικές,  της φιλίας και κοινωνίας. Βεβαίως «η αγάπη είναι ο μόνος τρόπος» (όπως είπε και ο ποιητής μας Εγγονόπουλος)

ΕΡ. Τι σε ώθησε προς την συγγραφή;

ΑΠ. Το πάθος μου για το γράψιμο είναι μια ανάγκη ψυχής. Γράφω γιατί έτσι            απελευθερώνομαι, λυτρώνομαι,  γιατί έτσι πετάω… Ευτυχώς που γράφω, ενώ συγχρόνως παλεύω με τις έντονες συγκινήσεις οι οποίες με πλημμυρίζουν, με αναστατώνουν και μου ανοίγουν πληγές μέχρι εκεί που τρέμει η ψυχή. Είναι οδυνηρό και ηδονικό το ταξίδι της γραφής. Γράφω ενώ βάζω λέξεις στην θλίψη ώστε να εκφράζεται…

ΕΡ. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο σου «Ολόγυμνη με ψυχικές χειροπέδες». Με αφορμή τον τίτλο του βιβλίου αλλά και τις σχετικές σπουδές σου, σε ρωτάω, ποιες χειροπέδες είναι «σκληρότερες», του σώματος ή της ψυχής;

ΑΠ. Και οι δυο είναι σκληρές, διότι ήδη όταν μιλάμε για χειροπέδες νιώθουμε εγκλωβισμένοι και δέσμιοι . Οι ψυχικές  χειροπέδες είναι  όμως χειρότερες γιατί με αυτές μας εγκλωβίζει ο  ίδιος μας  ο εαυτός . Πρέπει να  συμφιλιωθούμε με τον εαυτό μας και τα ψυχικά μας τραύματα ώστε να απελευθερωθούμε .Όπως ακριβώς οδήγησα  και την ηρωίδα μου να κάνει ώστε  να απελευθερωθεί .

ΕΡ. Η ιστορία του βιβλίου σου βασίζεται σε αληθινά γεγονότα ή αφορά εξ ολοκλήρου μυθοπλασία;  

ΑΠ. Η ιστορία του βιβλίου είναι τελείως μυθοπλασία. Μου ήλθε ξαφνικά  η     έμπνευση από μια εικόνα φλας που δημιούργησε η φαντασία μου και συγκλονίστηκα  με την δύναμη και την ένταση των όσων ένιωσα  στο πετσί των  πρωταγωνιστών μου… Ήρωες οι οποίοι πήραν αμέσως ζωή  και άρχισαν να παίζουν  παθιασμένα τους ρόλους τους .

ΕΡ. Μια συναισθηματικά εξαρτημένη γυναίκα, από έναν άντρα,  έχει μια κόρη, η οποία στη συνέχεια εξαρτάται συναισθηματικά από κάποιον άλλο άντρα. Αυτό συμβαίνει στους ανθρώπους γιατί (ασυνείδητα) «ότι μαθαίνουμε, σαν παιδιά, αυτό εφαρμόζουμε», ενώ το «άλλο», το υγιές, μας είναι άγνωστο;

ΑΠ. Στην ιστορία του μυθιστορήματος μου, ή μητέρα πράγματι είναι εξαρτώμενη από έναν άνδρα από τον  οποίο τραγικά απελευθερώνεται.

Η κόρη της παρόλο είχε υποσχεθεί στον εαυτό της να μη κάνει το ίδιο λάθος, παρασύρεται από το ερωτικό πάθος και την ερωτική εξάρτηση. Με αυτό τον τρόπο, θέλησα να περάσω την Ηρωίδα μου  μέσα από την ίδια εμπειρία με την μητέρα της ώστε να την καταλάβει καλύτερα, εκείνη αλλά και την τραγική πράξη της .

ΕΡ. «Χίλιες φορές καλύτερα να μάλωναν παρά η θορυβώδης ησυχία» σκέφτεται η μικρή Αρετή. Τι συνέβαινε στη ψυχή του μικρού κοριτσιού;

ΑΠ. Η Αρετή ζούσε στο σπίτι με την μάνα και τον εραστή της σε μια ατμόσφαιρα ανυπόφορη, και ένιωθε ότι την κατέστρεφαν ψυχολογικά και την σημάδευαν ανεπανόρθωτα. Πολλές φορές, προτιμούσε όταν γινόταν φασαρία παρά την απόλυτη ησυχία που απομόνωνε και αποξένωνε  όλους τους μέσα στην  θλίψη .

ΕΡ. «Το ψέμα και η φαντασία αντικατέστησαν τη μητρική αγάπη» γράφεις για την Αρετή. Η Αρετή δημιουργεί ένα φανταστικό κόσμο. Πόσο καλό ή κακό της κάνει αυτό;

ΑΠ. Η Αρετή με την φαντασία και το ψέμα δημιούργησε ένα δικό της κόσμο, καλύτερο από τον πραγματικό, ο οποίος της έδινε δύναμη να ανέχεται και να υπομένει την πραγματικότητά της.  Για μια περίοδο της ζωής της  την βοήθησε αυτό,  γιατί της έδωσε  θάρρος ώστε  με μεγαλύτερη αισιοδοξία και δύναμη να πάρει τις σωστές και δημιουργικές  αποφάσεις. Τελικά όμως  ψυχικά χάνεται μέσα στον ίδιο της  τον εαυτό και είναι αναγκασμένη πλέον  να αντιμετωπίσει την αλήθεια και να  ξεπεράσει τα προβλήματα της .

ΕΡ. «Δεν μπόρεσα να καταλάβω αν αυτό ήταν αγάπη ή εξάρτηση» αναφέρεις σε κάποιο άλλο σημείο. Πόσο διαφέρει η εξάρτηση από την αγάπη;

ΑΠ. Οι ήρωες του βιβλίου μου είναι παθιασμένα άτομα που ζουν με ένταση και αγαπούν την υπερβολή, ξεπερνούν τα όρια και πέφτουν στα δίχτυα της εξάρτησης εκεί όπου στην σχέση υπάρχει πόνος και παράφορα οδυνηρά συναισθήματα. Η πραγματική βαθιά  αγάπη θα έπρεπε να  δίνει σε μια σχέση ισορροπία και γαλήνη αισθημάτων.

ΕΡ. Ένα δυνατό χαστούκι στο μάγουλο από την κόρη στάθηκε ικανό να «ξυπνήσει» την αδιάφορη μητέρα. «Ξύπνησε», αλλά, γιατί ταυτόχρονα επέλεξε να καταδικάσει τον εαυτό της;

ΑΠ. Η κόρη με το χαστούκι αυτό αναστάτωσε τον ψυχικά  αδύναμο  κόσμο την μάνας της η οποία δεν είχε την ικανή ισορροπία να σκεφτεί λογικά και να πάρει τις σωστές αποφάσεις .Ως τότε η μάνα ήταν ευτυχισμένη μέσα στον δικό της κόσμο μιας απλής γυναίκας χωρίς ισχυρή προσωπικότητα. Αναρωτήθηκα πολλές φορές  έχουμε το δικαίωμα να «κλονίσουμε» τις λεπτές ισορροπίες ατόμων που δεν αντέχουν και φτάνουν στα άκρα;

ΕΡ. Μια αρρωστημένη σχέση υπάρχει μεταξύ του Λορέντζου και της Άρτεμης. Στην αληθινή ζωή μπορεί να ισορροπήσει μια τέτοια σχέση, πάθους και βίας, την οποία κι οι δυο αποδέχονται ενώ ταυτόχρονα αναγνωρίζουν τις «ψυχικές χειροπέδες»;

ΑΠ. Υπάρχουν πολλές  παρόμοιες σχέσεις εξάρτησης και βίας οι οποίες είναι καταστροφικές. Η ηρωίδα μας λέει «μέσα από αυτή την εξάρτηση νιώθω μια γλυκιά ηδονή». Αυτή η ηδονή είναι που γίνεται απαραίτητη όπως και σε όλες τις εξαρτήσεις. Αυτές οι σχέσεις είναι αρρωστημένες και καταλήγουν σε  επικίνδυνες ακρότητες .

ΕΡ. «Έγινα ερωτική σου σκλάβα στο μαρτύριο του πάθους μας» γράφει η Άρτεμη στο Λορέντζο. Ο Λορέντζο βίαιος, η Άρτεμη παθητική. Ποια συναισθήματα εξαργύρωναν με αυτό το τρόπο;

ΑΠ. Ο Λορέντζο είχε ψυχολογικά προβλήματα από την παιδική του ηλικία στη σχέση με την μητέρα του η οποία του είχε δημιουργήσει συναισθήματα βίας… Η Άρτεμης ήταν παθητική  γιατί και εκείνη είχε τα δικά της βιώματα τα οποία επηρέαζαν τις αντιδράσεις της. Ήταν εξαρτώμενη από το πάθος της καθώς και μπερδεμένη με την δική της διχασμένη προσωπικότητα, μέχρι που πήρε την απόφαση να ζητήσει βοήθεια…

ΕΡ. «Εκείνος με αγαπά και θέλει να με τιμωρεί, κι εγώ τον αγαπώ και περιμένω την τιμωρία» αναφέρεις για την Άρτεμη. Σαδισμός από τη μια, μαζοχισμός από την άλλη. Τι υποκρύπτουν αυτές οι τάσεις στους ανθρώπους;

ΑΠ. Ξέρουμε ότι υπάρχουν πολλά άτομα που έχουν την ανάγκη στο ερωτικό τους παιχνίδι να παίζουν ρόλους σαδιστικούς και μαζοχιστικούς, ειδικά αν βρουν τον κατάλληλο σύντροφο που αποδέχεται να παίξει το ίδιο παιχνίδι. Μετά πρέπει να υπάρχει  και η λογική η οποία βάζει κάποια φρένα και όρια ώστε να μην υπάρξουν ακραίες καταστάσεις .

ΕΡ. Η Άρτεμη και ο Λορέντζο εξελίσσονται σε επιτυχημένους διάσημους επιστήμονες. Ντύνοντας την Άρτεμη με τα ίδια ακριβώς πρόστυχα ρούχα που φόραγε η μητέρα της, την βραδιά της «συναισθηματικής απεξάρτησής» της, τι ήθελες να τονίσεις;

ΑΠ. Η Άρτεμης αξιόλογη και επιτυχημένη πλέον επιστήμων μετά από μια σημαντική διάλεξη όπου παραδέχεται  δυνατά ότι ακόμη και όταν είναι   «ολόγυμνη φοράει ψυχικές χειροπέδες», ντύνεται σαν την μάνα της την ημέρα της τραγωδίας, με σκοπό να μπει στο πετσί της και να γίνει ένα μαζί της . Ήταν ένας τρόπος  να την νιώσει κοντά της γιατί την είχε χάσει  από πολύ μικρή.  Βεβαίως καταλαβαίνουμε καλύτερα όταν διαβάζουμε το μυθιστόρημα .

ΕΡ. Ανεξάρτητα από το τέλος του βιβλίου σου, ποια μπορεί να είναι η εξέλιξη μιας σχέσης, όπως αυτή του Λορέντζου και της Άρτεμης;

ΑΠ. Όπως είπαμε τα ανεξέλεγκτα πάθη ερωτικά η άλλα έχουν γενικά τραγικά αποτελέσματα. Αυτοί οι άνθρωποι που είναι εξαρτώμενοι υποφέρουν και καταστρέφονται για αυτό τον λόγο έχουν ανάγκη την βοήθεια από κάποιον ειδικό ώστε να μπορέσουν να ξεπεράσουν αυτή την αδυναμία ή  «αρρώστια»  θα έλεγα. Λέμε στο αγαπημένο μας πρόσωπο «είσαι η αδυναμία μου», μέχρι που μπορεί όμως να μας οδηγήσει αυτή η αδυναμία αν γίνει αρρωστημένη;

Στο μυθιστόρημα μου θέτω την ερώτηση στους Αναγνώστες «Μήπως η Δύναμη είναι η Αδυναμία μας;»,  αυτή η αδυναμία μας για την οποία πρέπει να δώσουμε μάχη για να κερδίσουμε…

ΕΡ. Τι θα ήθελες να πεις ως επίλογο της κουβέντας μας;

ΑΠ. Είμαι πραγματικά χαρούμενη και υπερήφανη  γιατί η ψυχή μου διάλεξε αυθόρμητα να γράψει  τα μυθιστορήματά μου στην μητρική γλώσσα ενώ  τα βιβλία μου είναι κεντημένα με βελονιές από λέξεις που πολλές φορές  με ξυπνούν ακόμη και μέσα στην νύχτα. Παρέα σ΄ ένα ταξίδι ψυχής με τους ήρωες του μυθιστορήματός μου, έζησα  μαζί τους την μοναδικότητά τους, τους βοήθησα να ξεπεράσουν το «ψυχικό τους τσουνάμι» ενώ εκείνοι με βοήθησαν να εξελιχθώ…

Το ερωτικό πάθος είναι μια δημιουργική δύναμη που μπορεί να μας φτάσει στην απόλυτη ευτυχία η στην απόλυτη καταστροφή,  εξαρτάται πάντα πως εμείς χειριζόμαστε τα πράγματα.

Η «Ολόγυμνη με ψυχικές χειροπέδες» είναι ένα Ψυχογράφημα, με πολύ πάθος, αισθησιασμό, ατμοσφαιρικό, έντονα συναισθήματα και ποιητικότητα.

Αυτό που είναι πολύ  σημαντικό  και γίνεται  «ένα κλειδί» που μπορεί να ανοίξει δρόμο προς την ευτυχία,  είναι πρώτα να μάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας, να είμαστε ο εαυτός μας. Έτσι ακριβώς στο μυθιστόρημα μου, οι ήρωες χάνουν, ψάχνουν και βρίσκουν αλλά ειδικά αποδέχονται και αγαπούν τον εαυτό τους έτσι όπως είναι…

Μαίρη, Σε ευχαριστώ πολύ για τις ερωτήσεις σου και την παρέα μας μέσα από αυτή την ωραία  συζήτηση. Για κάθε Αναγνώστη το ίδιο βιβλίο τού  μιλάει και τον αγγίζει διαφορετικά, μέσα από τα δικά του προσωπικά βιώματα, και αυτό κάνει την διαφορά. Ο καθένας μας είναι Μοναδικός!