Πριν λίγο καιρό παρακολουθήσαμε μια εξαιρετική παρουσίαση του δεύτερου μυθιστορήματος της Βενετίας Πιτσιλαδή Σούαρτ. Εξαιρετική η ίδια, ζει στη Γενεύη, όπου εργάζεται ως ενεργό μέλος κοινωνικά σε πολλούς τομείς, ως πρόεδρος πολλών οργανώσεων, προσφέροντας ουσιαστική βοήθεια πνευματική και υλική στον εκεί και τον εδώ Ελληνισμό. Ελληνίδα φανατικά, περνά πολύ διάστημα χρόνου στην Ελλάδα, απολαμβάνοντας την Αθήνα την οποία λατρεύει.
Ολόγυμνη με ψυχικές χειροπέδες…λοιπόν!

Πρόκειται για ένα πολύ δυνατό μυθιστόρημα, όπως και ο τίτλος του μας προιδεάζει.

Μια μάνα αλλοτριωμένη από ένα αρρωστημένο, παθιασμένο ερωτικό πάθος για έναν εραστή σκαιό και απολύτως σατανικό, μία κόρη που ζει στο ίδιο σπίτι και βιώνει όλες τις σκληρές στιγμές, φωνές, γογγυσμούς, κλάματα και λέξεις πρόστυχες που πετιούνται από τη μάνα, βιώνει τη φρίκη. Κλείνεται στον εαυτό της και τον παραμορφώνει για να αποφύγει το σαδιστή εραστή. Και φεύγει, όταν νιώθει τη δύναμη μέσα της.

Λονδίνο. Η Αρετή που έζησε τη φρίκη, εξαφανίζεται, σαν πεταλούδα, χωρίς βαλίτσα, με ένα ψυχικό διαβατήριο για πρώτη φορά μακριά από την τραγική πραγματικότητα.

Σπουδές αξιόλογες. Ζει όμως και πάλι στο σπίτι της γιαγιάς μια κατάσταση αλλοπρόσαλλη. Ένας πύργος που μέσα του κλείνει πολλά και ιδιόρρυθμα άτομα και ζεύγη.

Αναζητά τον έρωτα. Τον βρίσκει και τον ζει παθιασμένα. Αποτυγχάνει.

Στο τέλος πιστεύει πως η ζωή μας αξίζει. Γι’ αυτό δεσμεύεται να αγαπά τον εαυτό της, να γιορτάζει αυτό που είναι, να απολαμβάνει τη ζωή και τον έρωτα, να ρουφάει διψασμένα όλες τις μοναδικές στιγμές, που κάποτε υποσχέθηκε στον εαυτό της.

Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα αξιόλογο με βαθιές τομές στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση.

Με μοναδική μαεστρία η Βενετία, μια και η ίδια γνωρίζει πολύ καλά το αντικείμενο της επιστήμης της, διεισδύει στους χαρακτήρες των ηρώων της και μη.

Έντονες οι αντιδράσεις και οι συμπεριφορές, όσων προσώπων μας δίνει, που αισθάνεσαι τη φρίκη, την ανθρώπινη εξαθλίωση.

Η δεμένη με χειροπέδες ψυχή, καθώς είναι πέραν του δέοντος ρεαλιστική, έως και σκανδαλιστική, δρα ως ανασταλτικός παράγοντας στη σκέψη μας, καθώς με μοναδικό, ρεαλιστικό και λυρικό συγχρόνως ύφος μας παρουσιάζεται από τη συγγραφέα.

Εντυπωσιάζει το πέταγμα από το ένα κεφάλαιο στο άλλο, χωρίς να χάνεται η δομή του λόγου. Η συγγραφέας κάνει ένα θαυμάσιο per saltum, για να επιτύχει το στόχο της.

Δυνατοί από λογοτεχνική ,και όχι μόνο σκοπιά, οι διάλογοι γιαγιάς Βικτώριας και Αρετής.

Από άποψη γραφής το βιβλίο κινείται σε υψηλές σφαίρες ύφους. Η γλώσσα άκρως ελκυστική, χωρίς υστέρημα στη χρήση λέξεων και φράσεων. Το στήσιμο του μυθιστορήματος με εικόνες μαγευτικές από το Λονδίνο, με περιγραφές εξαίρετες και περιορισμένες, χωρίς να υπάρχει « το προκαλούν αίτιον» την όποια δυσανασχέτηση.

Το μυθιστόρημα της Βενετίας, δύναται να θεωρηθεί ότι αξίζει να διαβαστεί από πολλούς.

Εύχομαι στη Βενετία να έχει πάντοτε καλή επιτυχία, τόσο στην πατρίδα μας, όσο και στην ξένη χώρα.